mywayaround.com

z oknem na rzekę lub też na park

2008-08-20 – 17:00

[2008-08-18 – Koh Chang, Thailand]

Trafiłem na swoją rajską wyspę. Druga co do wielkości wyspa w Tajlandii. Nie za bardzo wiedziałem czego się tu spodziewać. Uwielbiam to miejsce. Z promu wylewają się ludzie. Wszyscy pakują się do współdzielonych jeepów służących tu jako taksówki. A ja tak nie chcę, wynajmuję motorek i już mknę w nieznane. Wiatr we włosach, serpentyny wzdłuż wybrzeża, palmy, górki. Szukam miejsca, odwiedzam kolejne bungalow’y i mknę dalej z plecakiem na plecach. Niestety, piach na drodze, niepozorny zakręt i leżę. Wstaję otrzepuję się, zciągam motorek z drogi, ludzie pomagają, ktoś przynosi wodę utlenioną, papier toaletowy, w ruch idzie moja wielka apteczka. Zdarty nadgarstek, łokieć, bark, rozbite kolano. Ludzie są niesamowici, pomagają mi się posklejać, uśmiechają się, dodają otuchy. (Tylko bez paniki, pacjent przeżył i ma się dobrze, to tylko parę otarć, lesson learnt, jeżdżę uważniej.) Wracam do ośrodka, gdzie byłem wcześniej, fajne, niedrogie bungalow’y. Niczym Rambo po akcji pod moskitierą w świetle żarówki sycząc przemywam rany alkoholem, tnę badaże, łatam się. Tylko po to, żeby zaraz zalec w hamaku w altance tuż przy plaży i przy szumie morza skonsumować porządny posiłek i dwa browary gapiąc się na gekony polujące na muchy przy lampie na suficie. Swoiste katharsis, pierwsza przelana krew, chyba ostatni raz w dzieciństwie się tak poturbowałem.

Następnego dnia wymieniam motorek, postanawiam zwiedzić tę wyspę bardziej, pojechać na drugie wybrzeże (obwód to jakieś 80 km). Jadę, poznaję ludzi, robię zdjęcia, mknę dalej. Słońce chyli się ku zachodowi, chcę trafić z powrotem. Co prawda w przewodniku pisali, że droga łącząca wschodnie i zachodnie wybrzeże jest wciąż w budowie, no ale przecież musi być jakieś połączenie, żeby się przecisnąć motorkiem. Asfaltowa droga z podniesionym szlabanem, mknę. Dojeżdżam do zwalonego mostu nad płytką rzeczką, aha, to dlatego nie używają tej drogi. Forsuję rzekę. Mknę. Droga zamienia się w ścieżkę stromo pnącą się do góry. Na pewno nie jest to ścieżka dla mojego motorka. Słońce zachodzi. Siarczyście klnę. Cóż, mam pół baku, dam radę. No to z powrotem. Przed mostem odbijam w piaskową drogę. Może to jest moje wybawienie. Mijam dom w lesie bez elektryczności, gołe dzieciaki, jakiś motor, zdziwieni dzicy dorośli. “This road ok?”… “Ok, ok…” No tak droga była dobra (pomijając kilka wielkich kałuż, które musiałem sforsować prowadząc motor i brodząc w bagnie). Droga zaprowadziła mnie na pustą rajską plażę koło jakiegoś opuszczonego domu bez ścian. Fajne miejsce na nocleg, jeżeli ma się sprzęt inaczej zjedzą cię komary albo inne tygrysy. Słońce zaszło. No to wracamy. Znajduję inne miejsce do sforsowania rzeki. Rozsądnie powoli, najpierw przechodzę bez motorka, potem z motorkiem. Jeszcze tylko kilka wielkich kałuż i już jestem na asfaltowej drodze. Uratowany. Jeszcze tylko te 60 czy 70 km wokół wyspy i będę na miejscu w moim wielkim łóżku z moskitierą w moim przytulnym bungalow’ie. Zatrzymuję się w 7-eleven, trochę dziwnie patrzą na ubłocone spodnie. Jeszcze tylko naleśnik z jajkiem (banany się skończyły) od przydrożnego sprzedawcy i jestem. Ufff. A nocą rozpętała się tropikalna burza. Pioruny waliły blisko rzucając mi do spialni cienie rozszalałych palm na tle białego nieba. Tęsknię. Zasypiam.

A dziś (poniedziałek) zrobiłem sobie weekend. Obejrzałem jakieś filmy i odpoczywałem. Trzeba dać odpocząć pocharatanym kościom. Uwielbiam tę wyspę. Jest niczym plaster na rany dla strudzonego podróżnika.

[2008-08-20 – jestem w BKK, pojutrze zaczynam Chiny]