on the stairs, she grabs my arm, says what’s up, where you been, is something wrong? i try to just smile and say everything’s fine
Friday, September 19th, 2008[2008-09-13 – Tiger Leaping Gorge, China]
Archive for 2008
snowflakes that kill
Thursday, September 18th, 2008[2008-09-10 – Lugu Lake, China]
Lugu Lake, gdzie piłem piwo Snowflake. A mój przyjaciel Tomek ma t-shirt z napisem “Snowflakes that kill”. W ten sposób zrozumiałem kolejny kawałek wszechświata.
[2008-09-19 – Zjechałem z gór (11h), następnie pociąg (9h) i jestem w Chengdu. Znowu ciepło, t-tshirt i sandały, that’s better. Jak widać mam laga w zdjęciach.]
chicken is very impotant
Thursday, September 18th, 2008For four days I was travelling with Vanessa and Bessie, two girls from Hong Kong. I met them when I took a trip to Snow Mountain nearby Lijiang. The trip was a total disaster for me – waking up early, being stuck with stupid Chinese tourists, wasting time waiting, then being forced to hurry up, hearing them shouting, etc. With the girls We travelled to the Lugu Lake and Shangrila. We quickly found out that even though we don’t have common backgrounds, culture, physical apperance (tiny people), but we share one thing – the level of craziness. So we had lots of fun, joking all the time about Chinese tourists (Checkie Chan clones – remember the famous scene from the Family Guy?), we disputed which is more important love or chicken (“chicken is very impotant” – repeated over and over with an Indian accent), I called them “tiny” (160 cms), they called me “giant”. My gosh, I had such a good time!
tyle wspólnego co z samochodami, drogimi, czyli nic
Monday, September 15th, 2008
Takie kwiatki można znaleźć przechadzając się pomiędzy domkami wokół klasztoru buddyjskiego w Shangrila.
najbardziej mnie teraz wkurwia u młodzieży to, że już więcej do niej nie należę
Monday, September 15th, 2008[Lijiang, China]
Wszystkie przewodniki mówią o Lijiang, że jego stare miasto to labirynt kamiennych uliczek, w których łatwo się zgubić. Po tygodniu tam znałem każdą z nich, miałem ulubione miejsca z lokalnym i zachodnim jedzeniem, ulubiony spożywczy, gdzie sprzedawca cieszył się na mój widok, uliczni muzycy zaczęli mnie rozpoznawać, a ekspaci zaczęli powoli wciągać mnie do swojej społeczności. A to może oznaczać tylko jedno – czas ruszyć tyłek w inne miejsce.
[2008-09-16 – Jestem w Zhongdian (Shangrila) na ponad 3000 m, powiewa zapachem Tybetu, ale nie pakuję się tam, jadę dalej na północ.]
well i’m sure that i could be a movie star if i could get out of this place
Sunday, September 14th, 2008
droga na hel
Tuesday, September 9th, 2008
Przyjechałem z Dali do Lijiang… 6 dni temu. Uciekłem przed złą pogodą, ale tu wcale pogoda nie lepsza. No ale jakoś zasiedziałem się, bo ileż można uciekać przed niepogodą. Tym bardziej, że zamieszkałem w guest house’ie prowadzonym przez dziewczę, które zwie się Joy – “Enjoy Inn”. Poza tym przeziębienie, deszcze i chwilowy spadek motywacji do przemieszczania się. Jeszcze trochę pokręcę się po okolicy. Zdjęcia później.
music is my aeroplane
Monday, September 8th, 2008Noc przed komputerem, by odświeżyć stare nałogi. A rano powoli wstrzykuję sobie porządną dawkę zupełnie nowej muzyki. Nowe albumy ulubionych stawiają na nogi, dodają chęci, pchają do przodu. Zabierają myśli, że może ja tutaj wariuję, bo oni śpiewają o tym co myślę, co czuję, za czym tęsknię, co tracę. A czasem to poprostu zagłuszacz tego zgiełku, czasem tylko Metallica, Linkin Park, czy Kazik, bez tego czasem nie dałbym rady w tym wrzaskliwym tłumie.
Wniosek: trzeba pielęgnować nałogi. :-)
something sweet
Monday, September 8th, 2008jest jeszcze czas
by nauczyć się od nowa
bram, ulic, dzielnic
wysiedzianych kanap
jest jeszcze szansa
spamiętać numery i trasy
przejścia podziemne
ciemne bary
jeszcze nie jest za późno
by znaleźć spożywczy
gdzie w klapkach latem
twarożek i pół kilo czereśni
you may be offended and you may be afraid but don’t walk away don’t walk away
Sunday, September 7th, 2008[2008-09-02 – 2008-09-03 – Dali, China]
Wokół piękne góry, ale pogoda nie sprzyja. Opuszczam Dali po 2 dniach. Zimno i pada.
Photos of the streets of Dali and and the Three Pagodas and Chong Sheng Temple.
dowcip o gąsce balbince
Saturday, September 6th, 2008czasem cięższe miewam dni
czasem przytłacza
czasem za dużo
ludzi pokazujących palcem
śmiejących się
sprzedających
pocztówki, mapy, haszysz, sex with a lady
i nie ma do kogo zażartować
przejść obok
sprawić żeby spłynęło
i nie ma magicznego puszku
który otula do snu
i znika wszystkie problemy
no dobra, trochę mnie poniosło z tym zdjęciem :-)
nie przykładaj linijki do marzeń
Thursday, September 4th, 2008[2008-08-31 – 2008-09-01 – Kunming, China]
Dziwny jest ten chiński modern-komunizm. W tym kraju wszechobecnych podróbek w centrum miasta stoją kolorowe butiki: Armani, Louis Vuitton, itp., gdzie sprzedawców jest więcej niż klientów, gdzie parkingowych jest więcej niż miejsc do parkowania, gdzie ochroniarze noszą białe rękawiczki. Ale wsiadasz w jeden autobus, jedziesz do końca linii, wsiadasz w drugi autobus i już jesteś w innym szarym świecie. Szare drogi, budynki, ludzie. Na szczęscie kawałek dalej zaczyna się zieleń.
W parku dzieją się rzeczy zaiste magiczne. Ludzie przynoszą instrumenty, grają, śpiewają, tańczą z wahlarzami. Albo grupki tańczące wspólnie, starzy i młodzi, do muzyki puszczanej z magnetofonów, tańce bardziej wyrafinowane lub w wężyka.
– Is Poland a public country?
– Well… No, it used to be, but it’s not anymore.
but i just feel free and a little bit empty
Friday, August 29th, 2008[2008-08-25 – 2008-08-29 – Yangshuo, China]
5 godzin mija zanim autokar wyjeżdża ze strefy zurbanizowanej wokół Shenzhen. Miasta, fabryki, bloki… Oczywiście nie dogadałem się ile będzie trwała podróż, myślałem, że 7-9 godzin, a okazuje się, że 14. Na szczęście autobus był sypialny. W środku nocy (znowu) przyjeżdżam do Yangshuo. Czas na odrobinę luksusu, single room, z klimą, łazienką, tv, dvd za 6 euro, a co tam, będę zaciskał pasa w droższych krajach.
Pierwsze wrażenia z Chin. Chińczycy krzyczą, mlaszczą, siorbają, plują, bekają. Mężczyźni mają brzydki zwyczaj podwijania t-shitrów na ulicy i odsłaniania brzuchów. Moje poczucie estetyki wystawione jest na ciężką próbę. Poza tym jest mało zachodnich turystów (w porównaniu z Tajlandią). Jest za to masa chińskich turystów, którzy skwapliwie zwiedzają wszystkie atrakcje.
Wokół Yangshuo nieziemskie widoki na świat. Daję sobie wycisk na rowerze, wdrapuję się na Moon Hill, objeżdżam okoliczne wioski. Wiatr we włosach, muzyka w uszach i morze potu.
Wybrałem się na spektakl “Impression on Sanjie Liu“. Teatr, gdzie rzeka służy za scenę, setki aktorów, kostiumy, światła, łodzie, konstrukcje. Chińska legenda opowiedziana śpiewem. Mięknę.
Jadę też oglądać tarasy ryżowe. Ładne.
Poza tym przygody – pęknięta opona w autobusie, kurczak pieczony w piecu we wkładzie z bambusa, podawany razem z pazurami. Zdobywam kolejne stopnie wtajemniczenia w jedzeniu pałeczkami: łapanie pojedynczych kawałków, chwytanie kawałków z ust (kurczak z kością), łapanie wielu przedmiotów jednocześnie…
a mnie w piersiach mocno będzie biło
Friday, August 29th, 2008[2008-08-24 – Shenzhen, China]
Z 24-godzinnym opóźnieniem (tajfun, loty odwołane) przybywam do Shenzhen, miasta w najbogatszej prowincji Chin, tuż przy Hong Kongu, ale po “chińskiej” stronie. Wielkie miasto, 10 mln mieszkańców. Drogie hotele, palmy, wieżowce i trzy parki rozrywki. Wybieram się do jednego z nich “Window of the World”. Skurczybyki zbudowali sobie wieżę Eiffla, piramidy, co więcej, sprowadzili sobie białe dziewczęta (te topowe), żeby wywijały nóżkami przed chińskimi turystami. Mają rozmach…
Poza tym standardowe “podróżnicze” przygody – nocne jazdy taksówkami (sprawnie i uczciwie, chociaż zero angielskiego), okazuje się, że youth hostel z Lonely Planet zlikwidowali 3 lata temu i w jego miejscu otworzyli zwykły hotel, ale ustalenie tego faktu zajęło mi ze 2h w środku nocy.
i want a new mistake, lose is more than hesitate
Sunday, August 24th, 2008Bangkok once more – last days.
I am already in China. I will be heading East, trying to reach Tibet.
Aha, no i podróżuję sam jednak. I dobrze mi z tym.
Captain
Friday, August 22nd, 2008[Koh Chang, Thailand]
Age: 85. Living alone in a house by the sea. He used to be a captain (got his title from the King). Smoked too many cigarettes in his life, so now he has breathing problems. He shared with me the best things he had – coconuts, fruits… In excachange I visited him again with two beers. Amazing person, amazing experience, amazing moments.
Live long, Captain!
z oknem na rzekę lub też na park
Wednesday, August 20th, 2008[2008-08-18 – Koh Chang, Thailand]
Trafiłem na swoją rajską wyspę. Druga co do wielkości wyspa w Tajlandii. Nie za bardzo wiedziałem czego się tu spodziewać. Uwielbiam to miejsce. Z promu wylewają się ludzie. Wszyscy pakują się do współdzielonych jeepów służących tu jako taksówki. A ja tak nie chcę, wynajmuję motorek i już mknę w nieznane. Wiatr we włosach, serpentyny wzdłuż wybrzeża, palmy, górki. Szukam miejsca, odwiedzam kolejne bungalow’y i mknę dalej z plecakiem na plecach. Niestety, piach na drodze, niepozorny zakręt i leżę. Wstaję otrzepuję się, zciągam motorek z drogi, ludzie pomagają, ktoś przynosi wodę utlenioną, papier toaletowy, w ruch idzie moja wielka apteczka. Zdarty nadgarstek, łokieć, bark, rozbite kolano. Ludzie są niesamowici, pomagają mi się posklejać, uśmiechają się, dodają otuchy. (Tylko bez paniki, pacjent przeżył i ma się dobrze, to tylko parę otarć, lesson learnt, jeżdżę uważniej.) Wracam do ośrodka, gdzie byłem wcześniej, fajne, niedrogie bungalow’y. Niczym Rambo po akcji pod moskitierą w świetle żarówki sycząc przemywam rany alkoholem, tnę badaże, łatam się. Tylko po to, żeby zaraz zalec w hamaku w altance tuż przy plaży i przy szumie morza skonsumować porządny posiłek i dwa browary gapiąc się na gekony polujące na muchy przy lampie na suficie. Swoiste katharsis, pierwsza przelana krew, chyba ostatni raz w dzieciństwie się tak poturbowałem.
Następnego dnia wymieniam motorek, postanawiam zwiedzić tę wyspę bardziej, pojechać na drugie wybrzeże (obwód to jakieś 80 km). Jadę, poznaję ludzi, robię zdjęcia, mknę dalej. Słońce chyli się ku zachodowi, chcę trafić z powrotem. Co prawda w przewodniku pisali, że droga łącząca wschodnie i zachodnie wybrzeże jest wciąż w budowie, no ale przecież musi być jakieś połączenie, żeby się przecisnąć motorkiem. Asfaltowa droga z podniesionym szlabanem, mknę. Dojeżdżam do zwalonego mostu nad płytką rzeczką, aha, to dlatego nie używają tej drogi. Forsuję rzekę. Mknę. Droga zamienia się w ścieżkę stromo pnącą się do góry. Na pewno nie jest to ścieżka dla mojego motorka. Słońce zachodzi. Siarczyście klnę. Cóż, mam pół baku, dam radę. No to z powrotem. Przed mostem odbijam w piaskową drogę. Może to jest moje wybawienie. Mijam dom w lesie bez elektryczności, gołe dzieciaki, jakiś motor, zdziwieni dzicy dorośli. “This road ok?”… “Ok, ok…” No tak droga była dobra (pomijając kilka wielkich kałuż, które musiałem sforsować prowadząc motor i brodząc w bagnie). Droga zaprowadziła mnie na pustą rajską plażę koło jakiegoś opuszczonego domu bez ścian. Fajne miejsce na nocleg, jeżeli ma się sprzęt inaczej zjedzą cię komary albo inne tygrysy. Słońce zaszło. No to wracamy. Znajduję inne miejsce do sforsowania rzeki. Rozsądnie powoli, najpierw przechodzę bez motorka, potem z motorkiem. Jeszcze tylko kilka wielkich kałuż i już jestem na asfaltowej drodze. Uratowany. Jeszcze tylko te 60 czy 70 km wokół wyspy i będę na miejscu w moim wielkim łóżku z moskitierą w moim przytulnym bungalow’ie. Zatrzymuję się w 7-eleven, trochę dziwnie patrzą na ubłocone spodnie. Jeszcze tylko naleśnik z jajkiem (banany się skończyły) od przydrożnego sprzedawcy i jestem. Ufff. A nocą rozpętała się tropikalna burza. Pioruny waliły blisko rzucając mi do spialni cienie rozszalałych palm na tle białego nieba. Tęsknię. Zasypiam.
A dziś (poniedziałek) zrobiłem sobie weekend. Obejrzałem jakieś filmy i odpoczywałem. Trzeba dać odpocząć pocharatanym kościom. Uwielbiam tę wyspę. Jest niczym plaster na rany dla strudzonego podróżnika.
[2008-08-20 – jestem w BKK, pojutrze zaczynam Chiny]
side effects they don’t advertise
Wednesday, August 20th, 2008[2008-08-14 Chaing Mai, Thailand]
Night market (again).
i’ve travelled each and every highway, and more, much more than this, i did it my way
Friday, August 15th, 2008[2008-08-14 – from Mae Hong Son to Chiang Mai, Thailand]
Spotkałem ziomali z Polski podróżujących pick-upem i skorzystałem z propozycji podwózki. 200 km na pace z muzyką w uszach.
Chciałem jechać dalej na północ, ale powodzie, więc uciekam na południe. Czas zobaczyć plaże. Może zdążę na full-moon party na jakiejś wyspie.
suitcases down our street are rolling once again
Friday, August 15th, 2008[2008-08-15 – Mae Hong Son, Thailand]
Welcome to the University of Life.
Please take your seat
and fasten your seatbelts.
Please switch off your expectations.
You will not need them anymore.
The travel will take long
and it’s gonna be a bumpy ride.
But you will like it.
So just relax.
And take it easy.
oh and i’m just waiting until the firing stopped
Wednesday, August 13th, 2008[2008-08-12 – from Pai to Mae Hong Son, Thailand]
za jakiś czas znajdziesz mnie
siedzącego na schodach
przed twoimi drzwiami
z napoczętą butelką wiśniowej wódki
będziemy pili ją ciepłą
z herbacianych szklanek
bez zbędnych pytań
przy kuchennym stole
a potem na tarasie
gdzieś ponad nocnym miastem
wypalimy papierosa
we wspólnej ciszy
This is Pai.
Wednesday, August 13th, 2008[2008-08-12, Pai, Thailand]
There is this guy who came to Pai and stayed for six months. I asked him “how did you end up doing that?”. He said “well, I came here for a day, and then I decided to stay for another day, so I stayed for a week and then I decided to stay for another week. After a month I decided to stay for one more. So… that’s how it happened.” This laid-back, chilled-out atmosphere sucks in. At the first day you get to know some people, then you get to know more people, then you go out for breakfast to your favourite place and you know most of the people on a street, then you start to recognize dogs, then you start to know dogs by name… This is Pai. You want to leave, but you end up in a bar till early morning, and when your alarm clock goes off, you just think “well, I will go tomorrow, there is no rush, I can stay one more day here”. That’s Pai.
biorę głębszy oddech i robię przewrę w słowie ponieważ cały wyraz nie zmieściłby się w głowie
Sunday, August 10th, 2008[2008-08-09 – Pai, Thailand]
Pai, miasteczko na północy Tajlandii o hippisowskim klimacie. T-shirty mówią o tym miejscu “Do nothing in Pai”. Przy stoliku przed spożywczakiem expaci z całego świata w wieku średnio-zaawansowanym skrzętnie pielęgnują swój alkoholizm. Egzystują tu mieszkając z lokalnymi kobietami w okolicznych wioskach. Klimat tego miejsca przyciąga również “inwestorów”, którzy zwykle wpadają na ten sam pomysł – otworzyć własną knajpę/guest-house. Więc knajp jest od groma. Ceny przystępne, życie spokojne. Wszyscy w związkach z Tajkami. Wielu turystów przyjeżdża na chwilę i zostaje na wiele tygodni. Atmosfera dużo lepsza niż w Bangkoku (inny profil turystów) – tu nie ma prostytutek, klubów go-go. Doskonałe miejsce do nicnierobienia. Wieczorami bary, przypadkowi znajomi, alkohol.
Czas jechać dalej.
nie tam
Saturday, August 9th, 2008siedzę wtulony w kanapę
z playlisty muzyka gra
która to taka impreza
na której siedzę tak sam
patrzę na kształty i twarze
chłonę ulotny gwar
i myślę że tego stanu
nikt nie zna tu tylko ja
wychodzę skąpiąc pożegnań
bo mało kto mnie tu zna
to tylko ten dziwny koleś
co siedział cały czas sam
na szczęście dziś to nie o mnie
dzisiaj nie siedzę tam sam
dziś wtulam się w brzmienie muzyki
pod parasolem z gwiazd
sami przynoszą rachunek
na zewnątrz zostałem sam
wszyscy już poszli do domów
wszyscy tylko nie ja
a potem w pustym pokoju
przez okno wlewa się żar
w tym bezsensownym nastroju
znowu nie mogę spać
znów myślę o tym co mogłem
co miałem czego mi brak
chyba już czas zmienić miejsce
i pognać w tak zwany świat
na szczęście dziś to nie o mnie
ja dzisiaj zasnę nie tak
dziś zasnę w hamaku z marzeń
otuli mnie letni wiatr
i znowu gdzieś się zgubiłem
polazłem znowu nie tak
straciłem na chwilę z oczu
i nagle jestem nie tam
nie wiem jak mam się odnaleźć
tęsknota ma potu smak
z czoła mi kapie zmęczenie
butelka wciąż traci smak
to jest ten moment że wątpię
zgubiony wśród obcych ścian
wątpię czy trafię z powrotem
czy jeszcze będzie ktoś tam
a human zoo
Thursday, August 7th, 2008[2008-08-07 – Chiang Mai, Thailand]
Dziś byłem w ZOO, gdzie pokazywali ludzi. Cóż za wspaniały pomysł. Cztery różne gatunki. Te najokazalsze sprowadzono aż spod granicy z Birmą. Umieszczono je w środowisku zbliżonym do naturalnego, ogrodzono płotem, powbijano tabliczki z opisami i udostępniono zwiedzającym za słoną opłatą. Można było patrzeć, zaglądać do kuchni, kibla i sypialni, i robić sobie zdjęcia (w sam raz na naszą-klasę). Ubaw był przedni.
Zmieniam to miasto.
Wczoraj byłem u wróżki. Zaczęło się od wielkich pieniędzy, inteligencji, dobrej pracy i wielu kobiet, i stwierdzenia, że nie lubię Tajlandii, i że Tajki mnie nie kręcą. Right. A potem był prawdziwy hardcore. Dwie drogi, jedna pełna szczęścia i kasy, a druga to śmierć lub rany. Aż się przestraszyłem. Bo kroczę po tej złej. Zawsze nie tak, kurwa.
